Later gingen we naar de landeigenaar toe. Ik had geen idee wat ik van deze ongewone situatie kon verwachten. Ik keek naar mijn contactpersoon en zag dat hij duidelijk gestrest en geïntimideerd was door de komende confrontatie, vooral omdat we ons voorgenomen hadden om een verzoek te doen voor de vrijlating van de familie. We kwamen het kantoor binnen, omringd door vijf andere nieuwsgierige onbekenden die ook aanvoelden dat dit geen gewone ontmoeting was. Toen we elkaar begroetten, kwam ik meteen ter zake. Ik sprak voorzichtig mijn bezorgdheid uit, erkende ieders behoeften en verliezen en legde vervolgens het verzoek op tafel. De landeigenaar antwoordde: “Ik had al gezien dat dit eraan zat te komen voor dit gezin.” Ik voelde een enorme rust.

Hij pakte het grootste boek dat ik ooit had gezien, een boek met honderden pagina's omtrent onbetaalde schulden van zoveel levens. Het raakte me hoeveel levens er in dat boek gevangen zaten. Ik begon stilletjes te bidden: “God, laat ons vandaag succes hebben!”. Hij liet me het bedrag zien en we schudden elkaars hand met een glimlach om het definitief te bevestigen. Hij beloofde mij ook dat de familie daar nooit meer zou mogen werken, dus nooit meer zou terugkeren naar hun Egypte.

Ik loofde God omdat Hij ieders hart op één lijn had gebracht en hen een uitweg had geboden. Terwijl we wegreden, begon ik na te denken over de volgende stappen. Uitziend in het geloof dat God al andere harten met compassie al op één lijn had gebracht om deze cyclus van slavernij in deze generatie voor de familie te doorbreken.

Als jij je hierin herkent, wil ik je vragen om te bidden of dit iets is waar God je toe uitnodigt. Na de dood van hun kind zou dit het begin kunnen zijn van een nieuw leven, een door God gegeven droom, waarin wat de vijand bedoelde als vernietiging, wordt omgezet in hoop en zegen, net zoals bij Jozef. Mijn tijd hier in deze regio is bijna voorbij en ik zou graag snel willen handelen. Als je hieraan wilt meewerken, nodig ik je uit om te bidden en te geven!